حس خوب زندگی

زیر نم نم بارون ، وقتی سرت رو بلند میکنی رو به آسمون و نوازش قطرات بارون رو روی گونه هات حس می کنی ، می تونی ریه هات رو با یک نفس عمییییق پر کنی از هوای تازه و با بازدمت هر چی کینه و کدورت و نازیبایی تو وجودت هست بریزی بیرون و مثل پر کرک مانند یه جوجه اردک ، سبک و رها تو نسیم برقصی و از دنیا رها بشی

 

اما خدا نیاره اون روزی که یه بغض گنده راه گلوت رو ببنده و حتی زیر بارون ، قبل از اینکه بخوای نفس عمیق بکشی ، چشات بارونی بشه و دنیا رو برات تار کنه . نفس کشیدن سخت میشه ، شمرده شمرده می شه ، درد می شه ، می سوزونه و می سوزونه

 

 چشمام رو می بندم و روی تختم دراز می کشم و به این فکر می کنم که توی دنیای به این بزرگی از چه چیزایی می شه لذت برد .

خیس شدن زیر آبشار ، گوش دادن به صدای برخورد قطره های بارون به کانال کولر ، اشعه آفتاب که از لابلای ابرهای بهاری بعد از یه بارون گونه هات رو نوازش می کنه ، لمس گلبرگهای اطلسی ، بوی خوش گل مریم و پونه های کنار جوی آب ، مزه شیرین یه هندونه تو گرمای تابستون ، رقص برگی زرد که از شاخه جدا می شه و می افته ، سفیدی دونه های برف ، همه و همه می تونه دلیلی باشه برای لبخند ، برای حس خوب زندگی

 

گاهی دنیامون کوچیک میشه و توی یک صفحه ی چند اینچی به اندازه کف دستمون خلاصه میشه . دلتنگ که بشی دنیات هم تنگ می شه . دیگه رقص پروانه ی کوچولوی آبی رنگ روی گلهای بابونه به وجد نمیاردت . به این دنیای کوچیکت زل می زنی و کارت می شه انتظار ، انتظار ، انتظار ...

گاهی همه ی زیبایی های عالم خلاصه می شه تو یه شکلک بوسه که روی صفحه ی گوشیت نقش می بنده

هوای همدیگه رو بیشتر داشته باشیم ...

زندگی

 

زندگی مثل یک فلوته

توخالی و پر از سوراخ!!

 

امّا اگر درست باهاش کار کنی، برات آهنگ‌های دلنوازی میزنه!

 

زندگی فهم نفهمیدن هاست

 

شب آرامی بود
می روم در ایوان، تا بپرسم از خود
زندگی یعنی چه؟

مادرم سینی چایی در دست
گل لبخندی چید ،هدیه اش داد به من
خواهرم تکه نانی آورد ، آمد آنجا
لب پاشویه نشست

پدرم دفتر شعری آورد، تکيه بر پشتی داد
شعر زیبایی خواند ، و مرا برد، به آرامش زیبای یقین
با خودم می گفتم:

زندگی، راز بزرگی است که در ما جاریست
زندگی فاصله آمدن و رفتن ماست
رود دنیا جاریست
زندگی ، آبتنی کردن در این رود است
وقت رفتن به همان عریانی؛ که به هنگام ورود آمده ایم
دست ما در کف این رود به دنبال چه می گردد؟

هیچ!

زندگی ، وزن نگاهی است که در خاطره ها می ماند
شاید این حسرت بیهوده که بر دل داری
شعله گرمی امید تو را، خواهد کشت
زندگی درک همین اکنون است
زندگی شوق رسیدن به همان
فردایی است، که نخواهد آمد
تو نه در دیروزی، و نه در فردایی
ظرف امروز، پر از بودن توست
شاید این خنده که امروز، دریغش کردی
آخرین فرصت همراهی با، امید است
زندگی یاد غریبی است که در سینه خاک
به جا می ماند

زندگی ، سبزترین آیه ، در اندیشه برگ
زندگی، خاطر دریایی یک قطره، در آرامش رود
زندگی، حس شکوفایی یک مزرعه، در باور بذر
زندگی، باور دریاست در اندیشه ماهی، در تنگ
زندگی، ترجمه روشن خاک است، در آیینه عشق
زندگی، فهم نفهمیدن هاست
زندگی، پنجره ای باز، به دنیای وجود
تا که این پنجره باز است، جهانی با ماست
آسمان، نور، خدا، عشق، سعادت با ماست
فرصت بازی این پنجره را دریابیم
در نبندیم به نور، در نبندیم به آرامش پر مهر نسیم
پرده از ساحت دل برگیریم
رو به این پنجره، با شوق، سلامی بکنیم

زندگی، رسم پذیرایی از تقدیر است
وزن خوشبختی من، وزن رضایتمندی ست
زندگی، شاید شعر پدرم بود که خواند
چای مادر، که مرا گرم نمود
نان خواهر، که به ماهی ها داد
زندگی شاید آن لبخندی ست، که دریغش کردیم
زندگی زمزمه پاک حیات ست ، میان دو سکوت
زندگی ، خاطره آمدن و رفتن ماست
لحظه آمدن و رفتن ما ، تنهایی ست
من دلم می خواهد
قدر این خاطره را دریابیم.

زنده یاد سهراب سپهری